Prolog

Rok 1995

          Layne Wayt mknął na swoim motorze niczym strzała. Nikt nie zwróciłby na niego uwagi, gdyby nie był goniony przez rozwścieczonych policjantów, mających dość Czarnego Jeźdźca – tak nazwała go miejscowa prasa. To był już jego trzeci napad na bank w Toronto, a zapuszczał się nawet do banków w Ottawie, i dobrze zdawali sobie sprawę, że pewnie nie ostatni, jeśli go nie złapią.

            Layne szybko skręcił w boczną uliczkę, zahaczając jezdnię butem, a następnie w kolejną, gdzie nabrał największej prędkości. Myśląc już, że policja pojechała prosto w stronę  Ottawy, zwolnił i nieśpiesznie chciał się wtopić w tłum. Nawet nie zorientował, kiedy wóz policyjny zrównał się z jego motorem. Wystraszony odbił w lewo, wjeżdżając na chodnik. Po czym nie przejmując się przechodniami, wjechał między domy.

            Młodszy od niego policjant, wyjął broń i przez szybę, próbował trafić w oponę rozpędzonego motoru, lecz spudłował. Rzucił broń na siedzenie i chwycił za radio.

            - Czarny Jeździec wjechał w ulice między domami niedaleko Newton Dr. – Rzucił ostro.

            - Przyjąłem. – Odezwała się osoba po drugiej stronie.

            Tymczasem Layne jechał w stronę Believille. Rozmyślał jeszcze nad doborem drogi, chociaż miał już wszystko zaplanowane. Nagle jeden z radiowozów zajechał mu drogę, w tamtej chwili zorientował się, że wkroczył na główną drogę. Szybkim ruchem skręcił w lewo, kiedy policjant wysiadł z wozu z przygotowanym pistolet. Zaczął biec za Waytem, lecz nie był tak szybki, natychmiastowo, jak zorientował się, że na pieszo nie da rady, wycelował w oponę, która pękła, powodując wiązkę przekleństw pod nosem Layne’a. Pomimo wszystko jechał dalej, może nie z taką samą prędkością, lecz wiedział, że dojedzie.

            Nie zdążył się nawet rozejrzeć, jak granatowy Ford Mondeo zagrodził mu drogę, powodując że spadł z motoru. Następnie w mgnieniu oka, pojawił się przed nim ten sam młody policjant, co wcześniej. Strzelił, trafiając Layne’a w torbę z kasą. Chłopak był w taki szoku, że nie zarejestrował, kiedy Wayt znów mu uciekł. Otrząsając się, pobiegł za nim.

            Layne wpadł do dużego białego domu, szybko zamknął za sobą drzwi. Odwrócił się, wyciągając broń z ręki, widząc dwuletnie dziecko, leżące na kocyku w kuchni. Po chwili usłyszał kroki w jego kierunku.

            - Jason, mama już wró… - Niewysokiej, lecz pięknej blondynce zamarł głos w gardle, widząc Lajne’a z bronią. – Oddam ci wszystko, tylko nie rób nic mojemu dziecku.

            - Weź dzieciaka i idziemy na górę, ale już! – Patrzył się na kobietę, która szybko podbiegła do Jasona, a kiedy miała małego na rękach, załapał ją za ramię. – Spróbuj coś zrobić. – Wyszeptał do jej ucha, przykładając zimnym pistolet do jej szyi. – A pożałujesz. Zrozumiałaś? – Kiedy w odpowiedzi dostał nerwowe potakiwanie głową, natychmiast puścił blondynę. – Prowadź. – Lekko ją popchnął w stronę wyjścia.

            Szybkim krokiem, czując że policja jest już pod domem, powędrował za blondyną na piętro. Rozejrzał się po nim, po czym ruszył w stronę pokoju, w którym kazał się zamknąć dziewczynie, a sam poszedł do drugiego, widząc czarny telefon. Zakluczył drzwi i podszedł do urządzenia, wybierając dobrze znany mu numer.

            - Pattie? – Spytał z nadzieją. – Nie odkładaj słuchawki, proszę cię. – Powiedział szybko, jak tylko usłyszał głośne westchnięcie po drugiej stronie.

            - Dlaczego mam z tobą rozmawiać, Layne? – Wysyczała przepięknym dla niego głosem.

            - Wiem, że zawaliłem, Pat. Przepraszam cię za wszystko, jestem dupkiem. Wiem, że mi nie wybaczysz, ale mam do ciebie jedną ostatnią prośbę.

            - Co ode mnie chcesz? Jeśli chcesz się widzieć z Justi… - Zaczęła.

            - Otwórz drzwi i połóż się na podłodze z rękami na głowie! – Usłyszał głośny krzyk, wiedząc że musi się streszczać.

            - Nie, mam inną prośbę. – Zwilżył swoje usta. – Proszę, nie mów mu o mnie. Niech myśli, że Jeremy jest jego ojcem, proszę. Nigdy mu nic o mnie nie mów.

            - Dlaczego Lay… - Nie usłyszał dalszej części, ponieważ słuchawka wypadła mu z ręki, kiedy młody funkcjonariusz policji trafił go w serce, ale w ostatniej chwili zdążył strzelić. 

_________________________________________________________________________________

Hej, zaczynam nowe opowiadanie. To jest prolog, który będzie decydował o tym, czy pojawi się pierwszy rozdział, w którym już będzie Justin. To jest wprowadzenie do tego, co się wydarzy w przyszłości.

Liczę na komentarz.